lullaby-lollipop

ตั้งแต่เกิดมาไม่มีสักครั้งที่รู้สึกแย่หรือท้อแท้ใจ จนวันที่ต้องออกไปใช้ชีวิตลำพัง ต้องเริ่มต้นเป็นผู้ใหญ่และตัดสินใจทุกอยางด้วยตัวเอง ก็ได้รู้เลยว่าชีวิตนี้ไม่ง่ายเลยจริง สิ่งที่คิดมาตลอดทั้งชีวิตคือทำอะไรก็ได้เพื่อครอบครัว จะเหนื่อย หนัก หรือเจ็บแค่ไหนก็ไม่เป็นไร แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่สิ่งที่พ่อแม่ภูมิใจเลย พ่อแม่กลับรู้สึกแย่มากด้วยซ้ำ
มดจบ ม.6 สอบได้คณะสังคมศาสตร์ ภาควิชารัฐศาสตร์ ม.เกษตรศาสตร์ เรียนได้ 1 ปีก็ตัดสินใจว่าจะซิ่ว เพราะคิดว่าจะสอบแพทย์ให้ได้แต่เหมือนเคยไม่ได้ จึงหันไปเรียนพยาบาลแทนเพื่อจะได้ต่อแพทย์ เพราะจำได้ตลอดว่าเวลาไปหาตา ตาก็จะบอกว่ายายอยากให้เป็นพยาบาล และตาอยากให้เรยีนพยาบาลทหารเรือมาก สุดท้ายมดก็ซิ่วมากเรียนที่พยาบาลตำรวจ แต่สิ่งที่ได้พบเจอตั้งแต่วันแรกทำให้รู้สึกแย่มาก จนไม่อยากนึกถึง พูดถึงหรือแค่เห็นรั้ววิทยาลัยก็ร้องไห้แล้ว มดเครียดมากตอนที่เรียนที่นั่น ถึงจะเรียนได้คะแนนดีก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น พ่อแม่ก็เสียใจที่ต้องรับฟังสิ่งที่เกิดกับลูกสาว จนพ่อแม่ให้ลาออก คำที่ได้ฟังจากพ่อและแม่ไม่ใช่คำด่า แต่พ่อถามว่าไหวไหมลูกลาออกแล้วหาที่เรียนใหม่นะ แม่บอกว่าไม่สายไปหรอกลูกที่จะเรียน คนที่เขาแก่กว่านี้เขายังเรียนได้เลย มดดีใจมาก นี่แหละคือครอบครัว นี่แหละคือบ้านที่แท้จริง ความรักความจริงใจคือครอบครัว มดรู้แค่ว่ามีพ่อแม่อยู่ที่ไหนที่นั่นก็คือบ้าน ขอแค่บอกเราอยู่ด้วยกันก็พอ
พ่อเป็นตำรวจ เป็นฮีโร่ของมด พ่ออาจจะเป็นแค่ดาบตำรวจ แต่ก็ทำเพื่อลูกคนนี้ตลอดมา ไม่ว่าอย่กได้อะไร อยากเรียนที่ไหน ถึงไม่มีเงิน พ่อก็จะหามาให้ แม่จะทำให้ทุกอย่างคอยเป็นห่วงดูแลเสมอ ขอบคุณพ่อแม่มากนะคะ พี่ชายด้วย และครอบครวของเราทุกคน
มดไม่ได้ว่าพยาบาลตำรวจไม่ดีนะแค่บางคนโดยส่วนมากยังไร้เมตตาเท่านั้นเอง คำพูดเสียดแทง การกระทำไม่ดีลดลงบ้างก็ได้ เผื่อสิ่งดีจะมีมากขึ้น จากกันด้วยดี จากวันนี้เราอโหสิให้ทุกอย่าง มดจะลืมเรื่องทั้งหมดที่นั่นให้ได้ และจะไม่จำอะไรเลย หวังว่าจะลืมได้นะ